expr:content='”” + data:blog.postImageUrl’ property='og:image'/>

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Έχε Γειά, Διαστημάνθρωπε





Θυμόμαστε αχνά τα γεγονότα της πρώιμης παιδικής μας ηλικίας... τόσο αχνά που μοιάζουν να χάνονται μεταξύ πραγματικότητας και μύθου. Έτσι φάνταζε στα μάτια μου, βγαλμένος από κάποιο παραμύθι, ο αινιγματικός αυτός πρίγκιπας που πρωταγωνιστούσε σε μία από τις παλιότερες ταινίες που θυμάμαι· ένα έργο καταχωνιασμένο στο χρονοντούλαπο των παλιότερών μου αναμνήσεων. Το όνομα της ταινίας ήταν «Λαβύρινθος». Πρωταγωνιστές ήταν μια νεαρή κοπέλα σε αναζήτηση του χαμένου μικρότερου αδερφού της, ένα πλήθος ξωτικόμορφες μαριονέτες, κατασκευασμένες απ’ τον δημιουργό του “Muppet Show”, καθώς και αυτός ο πρίγκιπας με το παράξενο μαλλί και την όμορφη, ταξιδιάρικη φωνή. Δεν ήξερα το όνομά του, δεν είχα ιδέα ποιος μπορεί να ήταν. Γνώριζα μόνο πως αυτός ο παραμυθένιος, εξώκοσμος σχεδόν ρόλος, του ταίριαζε γάντι. Ήταν λες και ερμήνευε τον ίδιο τον εαυτό του.

Φάνταζε να έχει έρθει από κάποιο άλλο σύμπαν. Ένας επιβάτης του διαστήματος, ένας εξωγήινος που προσγειώθηκε στη γη, ανακαλύπτοντας τους παράξενους (και ενίοτε κωμικούς) τρόπους των γήινων. Και ο εξωγήινος αυτός πήρε ανθρώπινη μορφή· τόσο όσο χρειαζόταν για να θεωρούμε πως είναι ένας από μας, μα αφήνοντας πάντα ένα περιθώριο για αμφισβήτηση. Και χαμογελούσε με ανδρόγυνο χαμόγελο· και το μαλλί του φωσφόριζε μέσα στο σκοτάδι, ξεπετώντας αχτίδες κοσμικής ενέργειας.

Πολλά χρόνια μετά, ενήλικας πια, θα ανακάλυπτα πως αυτός ο μεταμφιεσμένος γήινος ήταν μουσικός. Και κουβαλούσε μια ολόκληρη ιστορία πίσω του, σημαδεύοντας την τέχνη και το image των καιρών του. Θα ανακάλυπτα πως ήταν ένας showman και τα φώτα έμοιαζαν να ξεπετάγονται από μέσα του σαν σπίθες στη φωτιά. Πάνω απ’ όλα όμως, θα ανακάλυπτα πως ήταν – και παρέμενε πάντα – ένας εξερευνητής της τέχνης. Ένας γνήσιος πρωτοπόρος, που ποτέ δεν δίσταζε να πειραματιστεί και να εξερευνήσει νέους μουσικούς κόσμους.

Αυτός ο ταξιδιώτης δεν είναι πια μαζί μας. Ο David Bowie απογειώθηκε για άλλους κόσμους.







Είμαι βέβαιος πως στις αποσκεύες του πήρε πολλά και όμορφα πράγματα. Θα βρεις εκεί την ταξιδιάρα ψυχεδέλεια του “Space Oddity”· θα εντοπίσεις τη γέννηση και την εδραίωση του Glam Rock, όπως παρουσιάστηκε στο “The Man Who Sold The World” και στο “Hunky Dory”· θα συναντηθείς πρόσωπο με πρόσωπο με την ιδιόμορφη μορφή του Ziggy Stardust, ενός πλάσματος που παρουσιαζόταν ως alter ego του δημιουργού του – μα όλοι γνωρίζουμε κατά βάθος πως συνιστούσε την πραγματική μορφή του.

Θα μεθοκοπήσεις για άλλη μια φορά, υπό τα λαμπρά φώτα της ράμπας, με τους ήχους του “Aladdin Sane”… Μα το ταξίδι σου επιφυλάσσει πολλούς ακόμα προορισμούς και άφθονες εκπλήξεις. Από την ανησυχητική δυστοπία του “Diamond Dogs” στην ανακουφιστική Soul του “Young Americans” γνωρίζεις πως ο καλλιτέχνης έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται. Και μαζί με αυτόν μεταμορφώνεσαι και συ, ακολουθώντας τον πολυδαίδαλο λαβύρινθο της δημιουργικής του φαντασίας.

Η συνέχεια έμελλε να είναι περισσότερο πειραματική – λες και το σκάφος σου τόσο καιρό περιπλανιόταν σε τροχιά μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, ενώ τώρα ήταν πια καιρός να φύγει από αυτό· να υπερβεί τα όρια του γνωστού κόσμου, να φτάσει εκεί που αστραποβολούν τ’ αστέρια – και ακόμα παραπέρα.

Ο δίσκος “Station to Station”, όπως λέει το όνομά του, υπήρξε ένας σταθμός – αναγκαίος για ανεφοδιασμό και εξοπλισμό με νέα, ανθεκτικότερα υλικά. Ξεκινούσε ένα ταξίδι εξερεύνησης και σαν άλλος θαλασσοπόρος της μουσικής, ο David Bowie κρατούσε το πηδάλιο του σκάφους. H τριλογία δίσκων “Low”, “Heroes” και “Lodger” σήμαναν τη συνεργασία του Bowie με έναν άλλο αστράνθρωπο – τον Brian Eno. Ο καρπός της συνεργασία του Ίνο με τον Μπάουι απέφερε καρπούς: η τριάδα αυτών των δίσκων, γνωστή και ως «Η Τριλογία του Βερολίνου», ανήκει στα ωραιότερα μουσικά πειράματα της εποχής. 






Ήταν εντυπωσιακό: o άνθρωπος που ταυτίστηκε όσο κανένας άλλος με το Glam κίνημα της δεκαετίας του 70, η μορφή που θα μπορούσε να αναπαράγει απλά εκείνο που τον είχε αναδείξει, είχε στραφεί σε άλλα μονοπάτια, επιθυμώντας να μην αφήσει ανεξερεύνητη καμια πτυχή της μουσικής. Γιατί ο Bowie υπήρξε ένας γνήσιος δημιουργός – και η τέχνη υπήρξε γι’ αυτόν ένα ατέρμονο πεδίο εξερεύνησης. Πέρα από εύκολες κατηγορίες, πέρα από στερεότυπα, πέρα από περιορισμούς και στεγανά.

Η δεκαετία του 80 προσέθεσε ακόμα περισσότερα στο μύθο του. Συμμετοχές σε φιλμ, συνεργασίες και πλήθος δίσκων που τον κατέστησαν γνωστό στο νεότερο κοινό της εποχής. Και ο ταξιδιώτης αυτός του πολυσύμπαντος συνέχιζε να περιπλανιέται δω και κει, να εξερευνά, να αποζητά νέους τρόπους έκφρασης – δεν επαναπαύτηκε ποτέ. Δίσκοι όπως ο πολύ πρόσφατος “The Next Day” το αποδεικνύουν. Όσο αφορά τον τελευταίο του δίσκο; Ονομάζεται “Blackstar” και κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες.

Δυο μέρες πριν το θάνατό του. Πριν την οριστική – και τελική – του απογείωση.

Πόσο πλουσιότερη έκανε τη μουσική μας ο ανήσυχος αυτός ταξιδιώτης του διαστήματος... Πόσο χάραξε την εποχή του η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του. Πόσο θα μας λείψεις, Ντέιβιντ Μπάουι.

Είμαι βέβαιος πως, κάπου εκεί ψηλά, πέρα απ’ τους γνωστούς σε μας κόσμους, ο Bowie συνεχίζει τα ταξίδια του. Αποστολή εξετελέσθη, ίσως πει, γυρνώντας στον πλανήτη του. Και εκεί θα τον υποδεχτούν οι όμοιοί του, χορεύοντας και τραγουδώντας. Και εκείνος, χαρούμενος για όσα μας προσέφερε, θα σέρνει το χορό. «Παράξενοι αυτοί οι γήινοι», ίσως πει. «Μα πέρασα καλά μαζί τους».


Και στα βήματά του θα ξεπετάγεται αστρόσκονη. Σαν αυτή που βλέπουμε στα όνειρά μας.





6 σχόλια:

  1. Συγκίνησε η είδηση Κούνελε. Πολύ μεγάλη μορφή και προσωπικότητα. Μεγάλος δημιουργός, επιβλητικός, σκηνικός, αεικίνητος.
    Εξαίρετο το αφιέρωμά σου γεμάτο σεβασμό και Τιμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά Γιάννη. Είναι βέβαιο πως θα μας λείψει - από κάθε άνθρωπο που αγαπάει πραγματικά τη μουσική.

      Διαγραφή
  2. Κούνελέ μου, πάντα λυρικός και ευθύβολος! Κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερο αφιέρωμα στον "Άνθρωπο που έπεσε στη Γη". Σε ευχαριστώ και θα παραπέμψω εδώ τους φίλους μου.
    Να είσαι καλά και να γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ αγαπητέ Λωτοφάγε. Ήθελα να μεταδώσω λίγη απ' τη μαγεία του Bowie. Γιατί ποτέ κανείς δεν χάνεται, όταν τον θυμόμαστε. Και όταν χορεύουμε υπό το φως των αστεριών, σίγουρα θα μας κλείνει με νόημα το μάτι, από εκεί ψηλά.

      Διαγραφή
  3. Yπεροχο αφιερωμα! Ο Λαβυρινθος ειναι απο τις αγαπημενες μου ταινιες!
    Δεν ειχα παρακολουθησει στενα τη μουσικη του πορεια και δεν ηξερα ποσο μεγαλος ειναι!
    Καλο του ταξιδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τους χαιρετισμούς μου, Πεταλούδα - και καλώς ήρθες στο μουσικό μου λαγούμι!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...